Güneştekin’in geleneği şimdiye taşıma kanısıyla yorumladığı işlerine ve ağaç haritalarının dairesel yapısını anımsatan formlarla çalıştığı yapıtlarına yer veren “Kutsal Ağaçlar”, sanatçının farklı tabir araçlarından yararlandığı işlerini bir ortaya getirerek bakış açılarının ve hallerin indirgenemez çoğulluğuna vurgu yapıyor. Sergide, sanatçının yaratıcı denemelerinin özünü yakalayan, algı ve hisleri için görsel bir muadil yarattığı bronz heykelleri, geçmiş uygulamaların haricinde kalarak yaptığı seramik işleri ve mitolojik öğeleri, optik yanılsamaları yaratan yarıkürelerin yanı sıra, işlerin yüzeyinde ortaya çıkan 3d yarıkürelerle bütünleştirdiği işleri sergileniyor.
“Kutsal Ağaçlar”da sergilenen “Gelene–ek” adını verdiği çalışmalarının temel ideolojisini sanatçı “ek” tabirine yüklediği mana üzerine kurmuştur. Gelenek ifadesinin gelene–ek biçiminde kullanması gelenek ve onun elde ediliş biçimi olan tecrübenin şimdiye taşınma tasarısıdır. Gelene–ek, geçmişte kalan ve bugüne olduğu üzere taşınmak isteneni değil, kopmaksızın devam eden bir bütünü tabir eder. Bu devamlı değişen, çoğullaşan bütün ancak kesintisiz olarak yorumlandığında canlı kalır. Geçmişten bugüne tekrar eden, uzanan, kalan, gelen bir ek vardır. Bu ekin kesintiye uğraması düşünmenin de kesintiye uğraması demektir.
Güneştekin geçmişten gelenin, geleceğe dönük bir ekinin olduğunu ve bu süreklilik yardımıyla yaşanan şimdiden çocukluğunun en uzak anlarına, ışığa form vermeyi düşlediği vakit içindera, kesintisiz olarak geri gidebildiğini söyler. Olup biten olayları anlattığımda belleğimden çıkardığım bu olayların bizzat kendisi olmayıp bu şeylerin bende bıraktığı izlerdir. Artık var olmayan çocukluğum var olmayan zaman arasındadir; fakat onun bıraktığı izi şimdiki zamanda bakılırsabilirim, çünkü belleğimde barınmaya devam eder. Şeylerin geçip gittikten daha sonra bıraktıkları izlenim, anlar geçip gittikten daha sonra da varlığını sürdürür; sanatkarın ölçtüğü şey orada olandır. Geçmişten edinilmiş deneyimi şimdiki zaman arasında harekete geçirme pratiği içindeki bağ kavramsallaştırdığı gelene–ek ifadesinde ortaya çıkar.
“Kutsal Ağaçlar”da sergilenen tuval üzerine çalıştığı işlerinde sanatçı hareketin ve sonsuzluğun üniversal sembolü olan daire üzerine şurası sarmal yapıyı mitolojik öğelerle birleştirir. Sanatkarın çocukluğunda çizdiği birinci formlar içinde olan bu sarmal yapı, eşmerkezli daireler, bir ağacın halkalarından su üstündeki dalgalanma desenlerine kadar epeyce sayıda doğal düzenlemeyle belleğine yerleşmiştir. Sanatkarın bu işlerinde yüzeyde, dairesel ağaç haritalarında olduğu üzere, halkalar yahut iç içe geçen güneş patlamaları merkezî bir kökle başlar, öbür sıralar ortadan dışa yanlışsız genişler. tıpkı vakitte, kimilerinde bir dizi modüllü halka ve yan yana hücreler de kullanır. Her bir hücrenin alanı birçok vakit birbirine geçen belli bir yoruma ve renge karşılık gelir. Sanatçı bu yorumlama alanını, anlamsal yapının oluşturucu öğesi olarak mitolojik bir kabukla örterek inşa eder.
Hibya Haber Ajansı
“Kutsal Ağaçlar”da sergilenen “Gelene–ek” adını verdiği çalışmalarının temel ideolojisini sanatçı “ek” tabirine yüklediği mana üzerine kurmuştur. Gelenek ifadesinin gelene–ek biçiminde kullanması gelenek ve onun elde ediliş biçimi olan tecrübenin şimdiye taşınma tasarısıdır. Gelene–ek, geçmişte kalan ve bugüne olduğu üzere taşınmak isteneni değil, kopmaksızın devam eden bir bütünü tabir eder. Bu devamlı değişen, çoğullaşan bütün ancak kesintisiz olarak yorumlandığında canlı kalır. Geçmişten bugüne tekrar eden, uzanan, kalan, gelen bir ek vardır. Bu ekin kesintiye uğraması düşünmenin de kesintiye uğraması demektir.
Güneştekin geçmişten gelenin, geleceğe dönük bir ekinin olduğunu ve bu süreklilik yardımıyla yaşanan şimdiden çocukluğunun en uzak anlarına, ışığa form vermeyi düşlediği vakit içindera, kesintisiz olarak geri gidebildiğini söyler. Olup biten olayları anlattığımda belleğimden çıkardığım bu olayların bizzat kendisi olmayıp bu şeylerin bende bıraktığı izlerdir. Artık var olmayan çocukluğum var olmayan zaman arasındadir; fakat onun bıraktığı izi şimdiki zamanda bakılırsabilirim, çünkü belleğimde barınmaya devam eder. Şeylerin geçip gittikten daha sonra bıraktıkları izlenim, anlar geçip gittikten daha sonra da varlığını sürdürür; sanatkarın ölçtüğü şey orada olandır. Geçmişten edinilmiş deneyimi şimdiki zaman arasında harekete geçirme pratiği içindeki bağ kavramsallaştırdığı gelene–ek ifadesinde ortaya çıkar.
“Kutsal Ağaçlar”da sergilenen tuval üzerine çalıştığı işlerinde sanatçı hareketin ve sonsuzluğun üniversal sembolü olan daire üzerine şurası sarmal yapıyı mitolojik öğelerle birleştirir. Sanatkarın çocukluğunda çizdiği birinci formlar içinde olan bu sarmal yapı, eşmerkezli daireler, bir ağacın halkalarından su üstündeki dalgalanma desenlerine kadar epeyce sayıda doğal düzenlemeyle belleğine yerleşmiştir. Sanatkarın bu işlerinde yüzeyde, dairesel ağaç haritalarında olduğu üzere, halkalar yahut iç içe geçen güneş patlamaları merkezî bir kökle başlar, öbür sıralar ortadan dışa yanlışsız genişler. tıpkı vakitte, kimilerinde bir dizi modüllü halka ve yan yana hücreler de kullanır. Her bir hücrenin alanı birçok vakit birbirine geçen belli bir yoruma ve renge karşılık gelir. Sanatçı bu yorumlama alanını, anlamsal yapının oluşturucu öğesi olarak mitolojik bir kabukla örterek inşa eder.
Hibya Haber Ajansı