Babamın TC’sini Nasıl Bulurum? (Bir Evlat, Bir Bilgisayar, ve Sonsuz Sabır Macerası)
Selam sevgili forumdaşlar!
Bugün elimde kahvem, önümde klavye, aklımda tek bir soru var: “Babamın TC’sini nasıl bulurum?”
Yani, insanın kendi babasının kimlik numarasını bilmemesi trajikomik mi, yoksa modern çağın bilgi kirliliğinde boğulan bir evladın çırpınışı mı, bilemiyorum. Ama eminim hepimiz bir noktada “şu TC’yi bulmam lazım ama babama da soramam” gibi bir çıkmaz yaşamışızdır.
Erkek Mantığı: “Abi Google’a Yaz, Belki Çıkar”
Erkeklerin çözüm odaklı yaklaşımı burada hemen devreye giriyor tabii.
Arkadaş ortamında böyle bir konuyu açsam, ilk gelen cevaplar aşağı yukarı şu şekilde olurdu:
— “E-devlet’ten gir bak.”
— “Abi nüfus müdürlüğüne git, iki dakikada verirler.”
— “Ya boşver, doğum tarihini biliyorsan TC de oradadır zaten, algoritma gibi düşün biraz.”
Yani, erkekler için her şey bir görev, bir mini proje, bir “quest.” Hedef net: TC bulunacak!
Duygusal karmaşaya yer yok, baba-oğul ilişkisi yok, sadece işlem adımları var.
Ama tabii, bu iş öyle “CTRL+F: Baba TC” ile çözülecek cinsten değil. Çünkü devlet sırrı gibi saklıyorlar bu bilgileri.
Kadın Mantığı: “Bir Dakika, Bu Neden Bu Kadar Önemli?”
Bir kadına sorduğunda ise bambaşka bir yaklaşım çıkıyor:
— “Babana niye sormuyorsun?”
— “Aranız mı bozuk?”
— “Belki bu TC arayışının altında başka bir duygu yatıyordur…”
Bir anda olay psikolojik analize dönüyor.
Kadın forumdaşlar hemen duygusal bağ kurar:
“Ben de geçen sene annemin eski soyadını hatırlamaya çalışırken duygulanmıştım.”
Bir bakmışsın, konu TC’den çıkmış, “aile bağlarını yeniden inşa etmenin önemi” başlığına evrilmiş.
Sonuçta kadınlar problemi çözmeden önce hikâyeyi anlar, bağlantıyı kurar, iç dünyayı keşfeder.
Erkeklerse “form doldurulacaksa doldurulsun kardeşim” der.
Forumun Ruhu: Birinin Babasının TC’si, Diğerinin Kaderi
Forumlar zaten bu yüzden güzeldir.
Sen “babamın TC’sini nasıl bulurum” diye açarsın başlığı,
altına biri gelir “E-devlet’e gir kardeşim” yazar,
bir diğeri “benim babam da hâlâ 3310 kullanıyor, TC’si ne bilmem, ama ruhu genç” der,
üçüncüsü “önce babanı bul, sonra TC gelir” diye espri yapar.
Derken konu “babalar ve oğullar” romanına bağlanır, birisi Dostoyevski alıntısı yapar,
bir diğeri gelir “bizim kuşak babalarına ‘baba seni seviyorum’ diyemedi” diye iç döker.
Yani bir TC numarası arayışı, toplumun duygusal panoramasına dönüşür.
İşte forumların sihri burada: ciddi bir soru, absürd bir ciddiyetle ele alınır.
Sahte Dedektiflik: Facebook, Nüfus Müdürlüğü ve Babamın Tuhaf Arkadaş Listesi
Bir noktada elbette klasik erkek refleksi devreye giriyor: “Araştırma yaparım!”
Facebook, LinkedIn, eski WhatsApp grupları, köy dernek sayfaları…
Herkesin babası en az bir yerde “profil fotoğrafı olarak torunun sünnet fotoğrafını” koymuştur,
ama TC numarası asla yok!
Bir umut “baba, TC’n kaçtı?” diye mesaj atıyorsun,
cevap geliyor: “Ne yapacaksın oğlum, yine internetten mi saçma bir şey yapıyorsun?”
Baba, senin TC’nin peşindeyim ama aslında çocukluğumun gölgesindeyim.
İçimdeki küçük çocuk, senin TC’ni değil, onayını arıyor belki de...
Ama o da çıkmıyor, çünkü babalar duygularını TC kadar gizli tutar.
Erkeklerin “Operasyon TC” Planı
1. Adım 1: Google’a yaz: “Babamın TC’sini nasıl bulurum?”
2. Adım 2: Gelen forumlarda “benimki de kayıp, bulunca yazarım” diyenlerle dertleş.
3. Adım 3: Bir Excel aç, olası TC kombinasyonlarını dene.
4. Adım 4: Nüfus müdürlüğünde sıra al, ama baba gelmez.
5. Adım 5: Pes etme. Her erkek babasının TC’sini değilse de sabrını öğrenir.
Bir erkek için bu süreçte asıl kazanım, “sistemi çözmek” değil, “babanın seni hâlâ gizli tutma kapasitesini” fark etmektir.
Kadınların “Empatiyle TC Bulma” Yöntemi
Kadın forumdaşlar ise olayı bir CSI dizisine çevirmez;
onlar babaya arar, yumuşak ses tonuyla “baba, bir şey sorucam, TC’ni lazım oldu” der.
Baba da “al kızım, deftere yazmıştım, oradan bak” der.
Sonra telefonda 11 hanelik rakamlar okunur,
kadın “teşekkür ederim babacım” der, baba “aman ha kimseye söyleme” diye ekler.
Ve olay çözülür.
Çünkü kadınların formülü nettir: empati + iletişim = çözüm.
Erkeklerinki ise: mantık + panik = Excel tablosu.
Forumdaşların Katkısı Bekleniyor!
Şimdi sizden ricam, sevgili forum ahalisi:
Kendi babanızla olan “TC maceralarınızı” anlatın.
Babanız hâlâ “internete giren bilgisayar yanar” mı sanıyor?
TC’sini ezbere mi biliyor, yoksa “benimki eskiden 9’la başlıyordu” diye mi iddia ediyor?
Belki aramızda “babasının TC’sini sadece miras davasında öğrenen” vardır.
Belki de “babamın TC’sini değil ama sevgi dilini buldum” diyen bir romantik çıkar.
Sonuçta mesele bir numara değil; mesele bir bağ.
Kimlikler rakamlardan oluşur ama hatıralar on bir haneli değildir.
Sonuç: Bazen TC Bulunmaz, Baba Bulunur
Babanın TC’sini bulamayabilirsin.
Ama bu süreçte babanla bir kahve içersin,
eski fotoğraflara bakarsın,
ve fark edersin ki senin “arama geçmişin” aslında bir sevgi geçmişine dönüşmüş.
Forumlar da işte bu yüzden güzeldir:
Herkes başka bir şey arar, ama sonunda biraz kendini bulur.
O yüzden sevgili forumdaşlar,
“Babamın TC’sini nasıl bulurum?” sorusu aslında hayatın özeti gibi:
Biraz sabır, biraz mizah, bolca sevgiyle çözülür.
Yani, belki de tek yapmamız gereken şey şu:
“Baba, senin TC’ni değil, seni merak ettim.”
Selam sevgili forumdaşlar!
Bugün elimde kahvem, önümde klavye, aklımda tek bir soru var: “Babamın TC’sini nasıl bulurum?”
Yani, insanın kendi babasının kimlik numarasını bilmemesi trajikomik mi, yoksa modern çağın bilgi kirliliğinde boğulan bir evladın çırpınışı mı, bilemiyorum. Ama eminim hepimiz bir noktada “şu TC’yi bulmam lazım ama babama da soramam” gibi bir çıkmaz yaşamışızdır.
Erkek Mantığı: “Abi Google’a Yaz, Belki Çıkar”
Erkeklerin çözüm odaklı yaklaşımı burada hemen devreye giriyor tabii.
Arkadaş ortamında böyle bir konuyu açsam, ilk gelen cevaplar aşağı yukarı şu şekilde olurdu:
— “E-devlet’ten gir bak.”
— “Abi nüfus müdürlüğüne git, iki dakikada verirler.”
— “Ya boşver, doğum tarihini biliyorsan TC de oradadır zaten, algoritma gibi düşün biraz.”
Yani, erkekler için her şey bir görev, bir mini proje, bir “quest.” Hedef net: TC bulunacak!
Duygusal karmaşaya yer yok, baba-oğul ilişkisi yok, sadece işlem adımları var.
Ama tabii, bu iş öyle “CTRL+F: Baba TC” ile çözülecek cinsten değil. Çünkü devlet sırrı gibi saklıyorlar bu bilgileri.
Kadın Mantığı: “Bir Dakika, Bu Neden Bu Kadar Önemli?”
Bir kadına sorduğunda ise bambaşka bir yaklaşım çıkıyor:
— “Babana niye sormuyorsun?”
— “Aranız mı bozuk?”
— “Belki bu TC arayışının altında başka bir duygu yatıyordur…”
Bir anda olay psikolojik analize dönüyor.
Kadın forumdaşlar hemen duygusal bağ kurar:
“Ben de geçen sene annemin eski soyadını hatırlamaya çalışırken duygulanmıştım.”
Bir bakmışsın, konu TC’den çıkmış, “aile bağlarını yeniden inşa etmenin önemi” başlığına evrilmiş.
Sonuçta kadınlar problemi çözmeden önce hikâyeyi anlar, bağlantıyı kurar, iç dünyayı keşfeder.
Erkeklerse “form doldurulacaksa doldurulsun kardeşim” der.
Forumun Ruhu: Birinin Babasının TC’si, Diğerinin Kaderi
Forumlar zaten bu yüzden güzeldir.
Sen “babamın TC’sini nasıl bulurum” diye açarsın başlığı,
altına biri gelir “E-devlet’e gir kardeşim” yazar,
bir diğeri “benim babam da hâlâ 3310 kullanıyor, TC’si ne bilmem, ama ruhu genç” der,
üçüncüsü “önce babanı bul, sonra TC gelir” diye espri yapar.
Derken konu “babalar ve oğullar” romanına bağlanır, birisi Dostoyevski alıntısı yapar,
bir diğeri gelir “bizim kuşak babalarına ‘baba seni seviyorum’ diyemedi” diye iç döker.
Yani bir TC numarası arayışı, toplumun duygusal panoramasına dönüşür.
İşte forumların sihri burada: ciddi bir soru, absürd bir ciddiyetle ele alınır.
Sahte Dedektiflik: Facebook, Nüfus Müdürlüğü ve Babamın Tuhaf Arkadaş Listesi
Bir noktada elbette klasik erkek refleksi devreye giriyor: “Araştırma yaparım!”
Facebook, LinkedIn, eski WhatsApp grupları, köy dernek sayfaları…
Herkesin babası en az bir yerde “profil fotoğrafı olarak torunun sünnet fotoğrafını” koymuştur,
ama TC numarası asla yok!
Bir umut “baba, TC’n kaçtı?” diye mesaj atıyorsun,
cevap geliyor: “Ne yapacaksın oğlum, yine internetten mi saçma bir şey yapıyorsun?”
Baba, senin TC’nin peşindeyim ama aslında çocukluğumun gölgesindeyim.
İçimdeki küçük çocuk, senin TC’ni değil, onayını arıyor belki de...
Ama o da çıkmıyor, çünkü babalar duygularını TC kadar gizli tutar.
Erkeklerin “Operasyon TC” Planı
1. Adım 1: Google’a yaz: “Babamın TC’sini nasıl bulurum?”
2. Adım 2: Gelen forumlarda “benimki de kayıp, bulunca yazarım” diyenlerle dertleş.
3. Adım 3: Bir Excel aç, olası TC kombinasyonlarını dene.
4. Adım 4: Nüfus müdürlüğünde sıra al, ama baba gelmez.
5. Adım 5: Pes etme. Her erkek babasının TC’sini değilse de sabrını öğrenir.
Bir erkek için bu süreçte asıl kazanım, “sistemi çözmek” değil, “babanın seni hâlâ gizli tutma kapasitesini” fark etmektir.
Kadınların “Empatiyle TC Bulma” Yöntemi
Kadın forumdaşlar ise olayı bir CSI dizisine çevirmez;
onlar babaya arar, yumuşak ses tonuyla “baba, bir şey sorucam, TC’ni lazım oldu” der.
Baba da “al kızım, deftere yazmıştım, oradan bak” der.
Sonra telefonda 11 hanelik rakamlar okunur,
kadın “teşekkür ederim babacım” der, baba “aman ha kimseye söyleme” diye ekler.
Ve olay çözülür.
Çünkü kadınların formülü nettir: empati + iletişim = çözüm.
Erkeklerinki ise: mantık + panik = Excel tablosu.
Forumdaşların Katkısı Bekleniyor!
Şimdi sizden ricam, sevgili forum ahalisi:
Kendi babanızla olan “TC maceralarınızı” anlatın.
Babanız hâlâ “internete giren bilgisayar yanar” mı sanıyor?
TC’sini ezbere mi biliyor, yoksa “benimki eskiden 9’la başlıyordu” diye mi iddia ediyor?
Belki aramızda “babasının TC’sini sadece miras davasında öğrenen” vardır.
Belki de “babamın TC’sini değil ama sevgi dilini buldum” diyen bir romantik çıkar.
Sonuçta mesele bir numara değil; mesele bir bağ.
Kimlikler rakamlardan oluşur ama hatıralar on bir haneli değildir.
Sonuç: Bazen TC Bulunmaz, Baba Bulunur
Babanın TC’sini bulamayabilirsin.
Ama bu süreçte babanla bir kahve içersin,
eski fotoğraflara bakarsın,
ve fark edersin ki senin “arama geçmişin” aslında bir sevgi geçmişine dönüşmüş.
Forumlar da işte bu yüzden güzeldir:
Herkes başka bir şey arar, ama sonunda biraz kendini bulur.
O yüzden sevgili forumdaşlar,
“Babamın TC’sini nasıl bulurum?” sorusu aslında hayatın özeti gibi:
Biraz sabır, biraz mizah, bolca sevgiyle çözülür.
Yani, belki de tek yapmamız gereken şey şu:
“Baba, senin TC’ni değil, seni merak ettim.”