Jabouri’nin ailesi, büyük büyükbabasının Suriye’den geldiği 1841 yılından bu yana kırsalda yaşıyor. Komşulardan bazılarının, güvenlik güçlerinin bahçelerinin suyunu kesmesi üzerine satmaya karar verdiklerini söyledi. Palmiyeleri hayatta kalırken, daha az esnek olan portakal, elma ve armut ağaçları susuzluktan kurudu.
El Jabouri, “Hükümet desteği olmadığı için tarım öldü” dedi.
Birçok Bağdat sakini için bahçeler, ailelerin çatışmalar nedeniyle dağılmadan önceki, çocukların yeşillikler içinde oynadığı ve açık havada öğle yemeğinin servis edildiği daha iyi bir zamanı hatırlatıyor. Bağdat’ın çoğunlukla az katlı apartmanlarında, en mütevazı evlerin bile genellikle küçük bir bahçesi vardı.
Bağdat’ın en eski mahallelerinden biri olan Adhamiya’da uzun süredir ikamet eden Nofa Abbas, ailesinin bahçesinden geriye kalanlara girerek pembe yasemin, zambak, nar, hurma ve manolya ağaçlarını işaret etti. Bağdat’ta adet olduğu üzere ağaçlar ağlarla güneşten korunuyordu. Bir kuyudan sulanan palmiye ağaçlarının bir kısmının geçen yüzyılda dedesi tarafından dikildiğini söyledi.
Dicle Nehri kıyısındaki geniş meyve bahçeleriyle Adhamiya, geleneksel olarak Bağdat’ın yazın en serin bölgelerinden biri olmuştur. Hemen her sokağı sıralamış kalın okaliptüs ve doğu çınar ağaçları tozu engelledi.
54 yaşındaki Abbas, “Ağustosta bile tek ihtiyacınız olan bir vantilatördü” diyor. “O bölge Bağdat’ın geri kalanından beş derece daha soğuktu.”
Meyve bahçeleri, çoğu ülkeyi terk eden aile üyeleri tarafından kademeli olarak satıldı. Bir zamanlar birçok palmiye ağacıyla komşulardan korunan Abbas Hanım’ın evi, şimdi çok katlı bir evin beton duvarının gölgesinde kaldı.
Ailesinin meyve bahçelerinin üzerine en az 70 ev inşa edildiğini ve çoğunun ağaçsız veya bahçesiz olduğunu söyledi.
El Jabouri, “Hükümet desteği olmadığı için tarım öldü” dedi.
Birçok Bağdat sakini için bahçeler, ailelerin çatışmalar nedeniyle dağılmadan önceki, çocukların yeşillikler içinde oynadığı ve açık havada öğle yemeğinin servis edildiği daha iyi bir zamanı hatırlatıyor. Bağdat’ın çoğunlukla az katlı apartmanlarında, en mütevazı evlerin bile genellikle küçük bir bahçesi vardı.
Bağdat’ın en eski mahallelerinden biri olan Adhamiya’da uzun süredir ikamet eden Nofa Abbas, ailesinin bahçesinden geriye kalanlara girerek pembe yasemin, zambak, nar, hurma ve manolya ağaçlarını işaret etti. Bağdat’ta adet olduğu üzere ağaçlar ağlarla güneşten korunuyordu. Bir kuyudan sulanan palmiye ağaçlarının bir kısmının geçen yüzyılda dedesi tarafından dikildiğini söyledi.
Dicle Nehri kıyısındaki geniş meyve bahçeleriyle Adhamiya, geleneksel olarak Bağdat’ın yazın en serin bölgelerinden biri olmuştur. Hemen her sokağı sıralamış kalın okaliptüs ve doğu çınar ağaçları tozu engelledi.
54 yaşındaki Abbas, “Ağustosta bile tek ihtiyacınız olan bir vantilatördü” diyor. “O bölge Bağdat’ın geri kalanından beş derece daha soğuktu.”
Meyve bahçeleri, çoğu ülkeyi terk eden aile üyeleri tarafından kademeli olarak satıldı. Bir zamanlar birçok palmiye ağacıyla komşulardan korunan Abbas Hanım’ın evi, şimdi çok katlı bir evin beton duvarının gölgesinde kaldı.
Ailesinin meyve bahçelerinin üzerine en az 70 ev inşa edildiğini ve çoğunun ağaçsız veya bahçesiz olduğunu söyledi.