Çil Kimde Çıkar? — Kalpteki İzlerin Hikâyesi
Merhaba forumdaşlar,
Bu akşam biraz içimi dökmek istiyorum size. Hani bazı hikâyeler vardır ya, duysan “Bu benim hikâyem” dersin… İşte öyle bir hikâyeyi paylaşmak istiyorum. Belki kimimiz aynı duygulardan geçtik, kimimiz hâlâ o duyguların kıyısında bekliyoruz. Başlıkta sorduğum o sorunun cevabını ben bir aşkın içinde buldum: Çil kimde çıkar?
Bir Tesadüfün Başlangıcı
Yasemin, sessiz sakin bir kadındı. Duygularını kolay kolay belli etmez ama her şeyin derinine inmeyi severdi. İnsanları anlamak, onların acılarını hissetmek onun için bir içgüdüydü.
Baran ise tam zıttı. Planlı, stratejik, çözüm odaklı… Hayatta her şeyin bir nedeni olduğuna, duyguların bile mantıkla yönetilebileceğine inanırdı.
İkisi bir gün, ortak bir proje toplantısında tanıştılar. Baran sayfalar dolusu stratejik plan sunarken, Yasemin bir detayda takılı kaldı: “Bu rakamların arkasındaki insanları hiç düşündük mü?”
O cümle Baran’ın zihninde yankılandı.
O an Baran, Yasemin’in gözlerindeki derinliği fark etti. Ve belki de ilk defa bir cümleyle dengesi bozuldu.
Strateji ile Empatinin Dansı
Zaman geçtikçe ikisi daha sık konuşur oldu. Baran mantığıyla ilerlerdi, Yasemin duygusuyla. Biri her problemi çözülmesi gereken bir denklem gibi görürken, diğeri her şeyi bir hikâye olarak yaşardı.
Bir gün Baran, Yasemin’e şöyle dedi:
— “Sorunları bu kadar hissetmesen, daha kolay çözersin.”
Yasemin gülümsedi.
— “Ben hissetmezsem, o zaman neden çözeyim ki?”
O cümle Baran’ı susturdu. Çünkü hayatında ilk kez biri, “çözmek” yerine “yaşamak” gerektiğini hatırlatmıştı ona.
İkisi arasında bir denge oluştu. Baran’ın hesaplı bakışları Yasemin’in sezgileriyle tamamlanıyor, Yasemin’in karmaşık duyguları Baran’ın sağlam zeminiyle dengeleniyordu.
Ama hayat, hiçbir hikâyeyi çizilen rotada bırakmazdı.
Bir Yanılgının Çili
Bir akşam Yasemin, Baran’ın masasındaki bir mesajı gördü. “Toplantı sonrası konuşmamız gerek.”
Bir kadın ismiydi.
Yasemin’in kalbinde bir çil belirdi. Kıskançlık mıydı, güvensizlik mi, yoksa kendi geçmişinin gölgesi mi?
O çili kim çıkaracaktı?
Baran açıklamaya çalıştı ama Yasemin’in duyguları, mantığın önüne geçmişti. O gece konuşmadılar. Günlerce de...
Baran sustu, çünkü çözüm aramaya çalıştıkça Yasemin daha çok uzaklaşıyordu.
Yasemin sustu, çünkü kelimeler yetersizdi; o sadece anlaşılmak istiyordu.
Ve her sustukları gün, bir çil daha çıktı kalplerinde.
Gerçekle Yüzleşme
Bir sabah Baran, Yasemin’in kapısına gitti. Elinde bir not vardı, basit ama dürüst:
“Ben hep anlatmaya çalıştım. Ama seni anlamadığım yerde değil, seni kaybettiğim yerde duruyorum şimdi.”
Yasemin notu okudu, elleri titredi.
Gözlerinden yaşlar süzülürken içinden şu geçti:
“Ben duygularımı anlatamadım. O da onları çözmeye çalıştı. Belki de ikimiz aynı dili konuşamadık.”
İnsan bazen kalbindeki çilleri fark etmez. Her biri bir kırgınlığın, bir yanlış anlaşılmanın izidir. Ve her iz, ya bir ders olur ya bir yara.
Çil Kimde Çıkar?
Bir gün Yasemin aynaya baktı. Gözlerinin altındaki yorgunluğu, dudaklarındaki suskunluğu gördü.
O an anladı:
Çil, sevende çıkar.
Çünkü duyguların rengi teninde değil, kalbindedir.
Baran mantığıyla değil, kalbiyle bir adım daha attı. Yasemin’in yanına gitti ve sadece bir cümle söyledi:
— “Artık çözmek istemiyorum, sadece yanında kalmak istiyorum.”
Yasemin’in gözlerinden yaşlar süzüldü.
Belki o anda geçmişin bütün çilleri silinmedi ama birinin elleri, diğerinin yüreğine dokundu.
Ve bazen, sadece o dokunuş yeter.
Forumdaşlara Sözüm
Belki siz de böyle bir hikâyenin içinde kaldınız. Bir tarafınız hep çözüm ararken, diğer tarafınız sadece anlaşılmak istedi.
Kimin haklı olduğunu değil, kimin hissettiğini hatırlayın.
Çünkü bazen “haklı olmak” yerine “birlikte kalabilmek” daha değerlidir.
Benim hikâyem bu, dostlar.
Belki hepimizin içinde bir Yasemin var — duygularıyla savaşan, ama sevmekten vazgeçmeyen.
Belki de bir Baran — duygularını çözmeye çalışan, ama sonunda sevmenin bir denklem olmadığını öğrenen.
Sizce çil kimde çıkar?
Sizde mi, onda mı, yoksa ikinizin arasında kalan sessizlikte mi?
Yorumlarınızı merak ediyorum. Belki birinizin sözü, bu hikâyenin devamını getirir.
Çünkü bazen bir kalbin çilini, bir başka kalbin sözü siler.
Merhaba forumdaşlar,
Bu akşam biraz içimi dökmek istiyorum size. Hani bazı hikâyeler vardır ya, duysan “Bu benim hikâyem” dersin… İşte öyle bir hikâyeyi paylaşmak istiyorum. Belki kimimiz aynı duygulardan geçtik, kimimiz hâlâ o duyguların kıyısında bekliyoruz. Başlıkta sorduğum o sorunun cevabını ben bir aşkın içinde buldum: Çil kimde çıkar?
Bir Tesadüfün Başlangıcı
Yasemin, sessiz sakin bir kadındı. Duygularını kolay kolay belli etmez ama her şeyin derinine inmeyi severdi. İnsanları anlamak, onların acılarını hissetmek onun için bir içgüdüydü.
Baran ise tam zıttı. Planlı, stratejik, çözüm odaklı… Hayatta her şeyin bir nedeni olduğuna, duyguların bile mantıkla yönetilebileceğine inanırdı.
İkisi bir gün, ortak bir proje toplantısında tanıştılar. Baran sayfalar dolusu stratejik plan sunarken, Yasemin bir detayda takılı kaldı: “Bu rakamların arkasındaki insanları hiç düşündük mü?”
O cümle Baran’ın zihninde yankılandı.
O an Baran, Yasemin’in gözlerindeki derinliği fark etti. Ve belki de ilk defa bir cümleyle dengesi bozuldu.
Strateji ile Empatinin Dansı
Zaman geçtikçe ikisi daha sık konuşur oldu. Baran mantığıyla ilerlerdi, Yasemin duygusuyla. Biri her problemi çözülmesi gereken bir denklem gibi görürken, diğeri her şeyi bir hikâye olarak yaşardı.
Bir gün Baran, Yasemin’e şöyle dedi:
— “Sorunları bu kadar hissetmesen, daha kolay çözersin.”
Yasemin gülümsedi.
— “Ben hissetmezsem, o zaman neden çözeyim ki?”
O cümle Baran’ı susturdu. Çünkü hayatında ilk kez biri, “çözmek” yerine “yaşamak” gerektiğini hatırlatmıştı ona.
İkisi arasında bir denge oluştu. Baran’ın hesaplı bakışları Yasemin’in sezgileriyle tamamlanıyor, Yasemin’in karmaşık duyguları Baran’ın sağlam zeminiyle dengeleniyordu.
Ama hayat, hiçbir hikâyeyi çizilen rotada bırakmazdı.
Bir Yanılgının Çili
Bir akşam Yasemin, Baran’ın masasındaki bir mesajı gördü. “Toplantı sonrası konuşmamız gerek.”
Bir kadın ismiydi.
Yasemin’in kalbinde bir çil belirdi. Kıskançlık mıydı, güvensizlik mi, yoksa kendi geçmişinin gölgesi mi?
O çili kim çıkaracaktı?
Baran açıklamaya çalıştı ama Yasemin’in duyguları, mantığın önüne geçmişti. O gece konuşmadılar. Günlerce de...
Baran sustu, çünkü çözüm aramaya çalıştıkça Yasemin daha çok uzaklaşıyordu.
Yasemin sustu, çünkü kelimeler yetersizdi; o sadece anlaşılmak istiyordu.
Ve her sustukları gün, bir çil daha çıktı kalplerinde.
Gerçekle Yüzleşme
Bir sabah Baran, Yasemin’in kapısına gitti. Elinde bir not vardı, basit ama dürüst:
“Ben hep anlatmaya çalıştım. Ama seni anlamadığım yerde değil, seni kaybettiğim yerde duruyorum şimdi.”
Yasemin notu okudu, elleri titredi.
Gözlerinden yaşlar süzülürken içinden şu geçti:
“Ben duygularımı anlatamadım. O da onları çözmeye çalıştı. Belki de ikimiz aynı dili konuşamadık.”
İnsan bazen kalbindeki çilleri fark etmez. Her biri bir kırgınlığın, bir yanlış anlaşılmanın izidir. Ve her iz, ya bir ders olur ya bir yara.
Çil Kimde Çıkar?
Bir gün Yasemin aynaya baktı. Gözlerinin altındaki yorgunluğu, dudaklarındaki suskunluğu gördü.
O an anladı:
Çil, sevende çıkar.
Çünkü duyguların rengi teninde değil, kalbindedir.
Baran mantığıyla değil, kalbiyle bir adım daha attı. Yasemin’in yanına gitti ve sadece bir cümle söyledi:
— “Artık çözmek istemiyorum, sadece yanında kalmak istiyorum.”
Yasemin’in gözlerinden yaşlar süzüldü.
Belki o anda geçmişin bütün çilleri silinmedi ama birinin elleri, diğerinin yüreğine dokundu.
Ve bazen, sadece o dokunuş yeter.
Forumdaşlara Sözüm
Belki siz de böyle bir hikâyenin içinde kaldınız. Bir tarafınız hep çözüm ararken, diğer tarafınız sadece anlaşılmak istedi.
Kimin haklı olduğunu değil, kimin hissettiğini hatırlayın.
Çünkü bazen “haklı olmak” yerine “birlikte kalabilmek” daha değerlidir.
Benim hikâyem bu, dostlar.
Belki hepimizin içinde bir Yasemin var — duygularıyla savaşan, ama sevmekten vazgeçmeyen.
Belki de bir Baran — duygularını çözmeye çalışan, ama sonunda sevmenin bir denklem olmadığını öğrenen.
Sizce çil kimde çıkar?
Sizde mi, onda mı, yoksa ikinizin arasında kalan sessizlikte mi?
Yorumlarınızı merak ediyorum. Belki birinizin sözü, bu hikâyenin devamını getirir.
Çünkü bazen bir kalbin çilini, bir başka kalbin sözü siler.